ავანგარდი ქართულ ლიტერატურაში

მრავალი საუკუნე გავიარეთ ფეხ-შიშველი და ძუძუ-მწოვარა ბავშვებივით შევჩერებოდით ახლო საუკუ ნეების მიერ შექმნილ ქართულ გა ღარი ბებულ სულს. აკანკა ლებუ ლი, დასა ხიჩრე ბული ბებ რები, რომლთაც და კარგუ ლი ჰქონდათ მომავლის მზერა, ახლა გაზრდობა საც იპა ტიჟებდნენ მთვარის სიჩუმით გაყვით ლებულ სა საფლაოზე, რომ მა თაც ცრემ ლებით ედი დებიათ ხავსიანი აკლა დამები. საიქიოს სულე ბივით და დიოდნენ შავი ლან დები ლოდებს შო რის და ანაფორე ბით საკმეველს უკ მევდნენ ძეგლების ნანგრე ვებს. არავის არ სურ და. ყველას ეშინო და გათე ნების. მხოლოდ ღამე ში უყვარ დათ და დება ძეგ ლის, რო მელიც ატა რებდა შოთას სა ხელს. მუხლ-მოდ რეკი ლი ადიდებ დნენ მას და ისმო და ხმა მომოტო ნური და გულგამ გმირავი: `იყა ვი და ადიდე მა რად. საქარ თველო შენზე ლო ცულობს, როგორც ღმერ თზე, რო მელიც არ გამეორ დება..~ ჩვენც მო ვისმი ნეთ აღსა რება და გათა მამე ბული მით, რომ ვიგ რძენით გა თენება, გაუჩი- ნეთ ფოს ფორის ცეცხლი ხავ სიან სა საფლაოს. ცამდი აღწევ და ალი. აღტა ცებუ ლი შევქე ნით კი ჟინა და შევცქე როდით ნა პერწკა ლებს, რომლე ბიც მის დევ- დნენ ლან დებს გა პარულებს, ჩვენს სა წინააღმდე გოდ რომ ირაზმებოდ ნენ. გიჟუ რი ხარ ხარი აგ ვიტყდა მაშინ, რო დესაც ვიგრძენით მათი გაციებუ ლი სისხლის სი- სუსტე, როდე საც ისინი აპირებ დნენ შემო ტევას, ერეკლეს გამ ტყდარი ხმლით ჩვენი ელ- ქტრონის გულე ბის წინააღ მდეგ. თვალწარ მტაცი სურათი დაგვიდ გა წინ, სა ქართვე ლოს მომავ ლისა კენ. ცხრა_თვა ლა მზის სხივებით განა თებულ ას სართუ ლიან სახლის თავებ ზე შხუილით გარ- ბოდნენ მატა რებლები და ჰაე როპლანე ბი კა ლიებსავით და ფუს ფუსებდნენ ქარხნების კვამ- ლით გაჭ ვარტლულ ცაზე. უზარმა ზარი მონუმენ ტები დან, რომე ლიც იყო პლანეტა თა შო რის სადგუ რი, ელვის სის- წრაფით ავარდა მანქანა, რომელ საც მიჰყავ და მგზავ რები პლა ნეტა მარსზე. და არ იყო და ღამება. პროჟექ ტორე ბის გახუ რებულ მა ენებმა დასე რეს ღამე. და ჩვენ ვიწა მეთ ახალი საქარ თველო. ვაცხა დებთ ყვე ლასათვის: უარყოფთ წარსულს, რადგან იგი არის სამ ლოცველო ბებრე ბის და მო მაკვდა ვების. საუკუ ნეებით იცქირე ბოდნენ უკან და საუ კუნო ბითვე დარ ჩა სა ქართველო მომავლის გარე შე. ქართუ ლი პოე ზიის დამა ხასია თებელი თვისე ბა იქნე ბა გა ქანება, სითამა მე და ამბოხე ბა. ქართუ ლი სუ ლი არასდროს არ იყო დატვირთუ ლი ცრემ ლებით. ჩვენ ვი წამეთ სიტყვა დი ნამიუ რი, ქეზა ფივით რომ სწვავს საო პერა ციო სხეულს. საქარ თველო იყო სწრაფი და ფხი ზელი. იგი მო მავალ ში უნდა მიჰქრო დეს ელექტრონ თან ერ თად. დაივიწ ყეთ სიყ ვარული, რადგან იგი საუკუ ნეებით აფერხებდა კაცობ რიობის მსვლე ლო- ბას, და რომელ მაც დაასა ხიჩრა მამა-კა ცის სუ ლი. უდიდე სი ცოდ ვა, რომე ლიც ექ მნა სიყვა რულმა, არის მთვარე ზე ლოც ვა და სენ ტიმენ- ტალიზ მი. იწამეთ. ელექტრო ნის შუქ მა ჩააქრო მთვარე და მეოცე საუკუ ნე აღარ იც რემლე ბა სენტი მენტა- ლობით.